ابزاری برای ابراز وجود
ماه‌های ابتدایی ورود تلفن همراه به ایران از آن دوره‌های جذاب و فراموش‌نشدنی بود.
حالا مدت‌هاست که این وسیله دیگر مثل آن روزها جذابیت ندارد و در حد یک اسباب‌بازی و همدم لحظات تنهایی در دست بسیاری از افراد خودنمایی می‌کند.فراگیر شدن استفاده از این ابزار باعث شده دیگر کمتر کسی پیدا شود که از آن بی‌نصیب مانده باشد. امروزه حتی بچه مدرسه‌ای‌ها هم به دلایل مختلف و به‌رغم ممنوعیت‌ها و محدودیت‌های قانونی و عرفی که در محیط‌های آموزشی تدوین شده، در کیف خود و در کنار کتاب و دفتر و وسایل مدرسه، آن را نگه می‌دارند.
جالب اینجاست که این مهمان ناخوانده روز به روز جایگاه ویژه‌ای در دست و دل دانش‌آموزان باز می‌کند و با سرعتی غیرقابل کنترل، هوش و حواس دانش‌آموزان را به تسخیر خود درمی‌آورد. جذابیت این وسیله برای دانش‌آموزان به حدی است که تمایل به نو کردن و افزایش تعداد این ابزار در این قشر حتی بیشتر از یک فرد بازاری است و به لطف همین ابزار، اوقات فراغت، غیرفراغت و حتی ساعات حضور در کلاسشان پرمی‌شود. طی سال‌های اخیر، پیوسته در قالب بخشنامه یا آیین‌نامه‌های آموزشی، دستوراتی مبنی بر ممنوعیت استفاده از موبایل توسط دانش‌آموزان در مدارس صادر شده و یکی از دغدغه‌های اصلی متولیان امر اعم از معلمان، مدیران، مربیان، اولیا و کادر اداری روی راهکارهای حل این موضوع معطوف شده است.
.JPG)